#9 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (18 i 19)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dziś pytanie nr 18 i 19 - ostatnie pytania zamykające Rozdział I - ogólnie o Szensztacie.

18. Czym są “cztery kamienie milowe”?

Od skromnych początków finalnie rozrósł się do międzynarodowego ruchu zrzeszającego miliony ludzi. Proces tego wzrostu uwarunkowany był przede wszystkim przez cztery punkty zwrotne określane jako „cztery kamienie milowe”. O. Kentenich rozwinął ideę kamieni milowych jako drogę do uchwycenia i pielęgnowania wyjątkowej tożsamości i misji jaką Bóg wyznaczył dla Ruchu Szensztackiego. Każdy z tych kamieni jest, jak mówi o. Kentenich, „Bożego wtargnięcia” wskazujące na wyjątkowość działań Boga, aby uczynić z Szensztat to , czym jest dzisiaj. Te kamienie milowe to:

• 18 października 1914 – Założenie Szensztat i złożenie Przymierza Miłości (Wtargnięcie Boga w heroicznym akcie wiary);
• 20 stycznia 1942 Zgoda o. Kentenicha na transport do obozu koncentracyjnego dla dobra "wewnętrznej wolności rodziny" (Wtargnięcie Boga w heroicznym akcie zaufania i nadziei);
• 31 maja 1949 - List o. Kentenicha do władz kościelnych, ostrzegający przed niebezpieczeństwem "mechanistycznego myślenia" w Kościele (Wtargnięcie Boga w heroicznym akcie miłości);
• 22 października (22 grudnia), 1965 – Przywrócenie o. Kentenich przez władze Kościoła (Wtargnięcie Boga w akcie Boskiego zwycięstwa).

19.  Dlaczego Ruch Szensztacki określany jest mianem ruchu świeckiego?

Zobacz Lumen gentium 31-38, KKK 897-913;

Misją Szensztatu jest odnowa wiary i życia w świecie. Od początku swojej działalności, ze świadomością zostało określone, że wszyscy członkowie Kościoła (nie tylko duchowieństwo) są włączeni do misji odnowy i apostolstwa Kościoła. Pomimo faktu, że Szensztat w swoich strukturach posiada wiele księży i od zawsze widzi siebie w służbie Kościoła, w tym w jej hierarchii i podporządkowaniu oficjalnym strukturom, to większość członków Szensztatu są osobami świeckimi, żyjącymi wiarą. Rodzinny charakter Szensztatu prowadzi również do wzajemne wzbogacanie obu grup: osób świeckich i duchownych. Duchowni zyskują dzięki licznym kontaktom z osobami świeckimi z różnych środowisk i dzięki obserwacji ich drogi do świętości. Świeccy członkowie dzięki duchownym doświadczyć mogą ich poświęcenia się Maryi i wspólnej duchowości, posługi sakramentalnej, a dzięki roli łącznika, który duchowni często odgrywają w odniesieniu do oficjalnego przywództwa Kościoła.