Dziś pytanie nr 35 i 36, Rozdział II - Przesłanie i misja Szensztatu
35. Co
znaczy "zbawcza misja świata zachodniego"?
Zobacz: Lumen gentium 36; Jan Paweł
II: speeches on May 17 and June 5, 1991
(Chrześcijaństwo i Europa); Veritatis Splendor, 4, 38-39
Drugim celem Szensztatu
jest ratowanie zbawczej misji świata zachodniego. „Zbawcza misja” nawiązuje do
misji Zachodniego Chrześcijaństwa w Boskim planie zbawienia. „Świat Zachodni”
(lub „Chrześcijański Zachód”) oznacza kulturę zakorzenioną w rdzeń tradycji i
mentalności Zachodniej Europy połączoną z wiarą chrześcijańską. Podczas gdy
kultura ta wiąże się pierwotnie z Zachodnią Europą, Australią i Ameryką, jest
silnie wpływa na wszystkie światowe kultury w sferze mody, finansów, medycyny,
technologii, demokracji, etc.
W minionych stuleciach
fundamenty tego potężnego motoru ewangelizacji chrześcijańskiej i wartości
(takich jak godność człowieka, wolność, szacunek dla życia, itd.) silnie
straciły na znaczeniu. Bóg i wiara zostały oddzielone od życia codziennego
(sekularyzm), a autonomiczne przyczyn wtórnych (takich jak wolność
człowieka do określenia własnego życia) zostały uznane za absolutne i wolne od
prawa Bożego. To pozbawia Kościół jednego z jego najważniejszych narzędzi do
transformacji świata według woli Boga, a mianowicie kultury, która ucieleśnia
całą siłę i godność chrześcijańskiego orędzia. Zastanawiając się nad
wyjątkowymi łaskami wypracowanych przez Błogosławioną Matkę w Szensztacie,
stworzonego przez Boga w sercu Zachodniego Świata, o. Kentenich doszedł do
wniosku, że wyjątkowość Szensztackiej duchowości i wpływu na życie to potężny
plan na odnowienie i przywrócenie misji Chrześcijańskiej kultury Zachodu.
Spoczywa to, w części, w zdolności i misji Maryi z Sanktuarium do
przezwyciężenia oddzielenia wiary od życia, i do tworzenia nowej harmonii
naturalnego z nadprzyrodzonym, o charakterze i łasce we współczesnym
kontekście. Ponadto opiera się na zdolności Szensztatu do formowania nowej
osoby w przymierzu miłości - osoba przymierza, którego autonomia nie ma
charakteru bezwarunkowego i nie wiąże się z buntem przeciwko Bogu, ale poddaje
się planowi Boga w sposób, który dba o wyjątkową rolę człowieka w kształtowaniu
nowej kultury i szerzeniu Ewangelii. Na Zachodzie, myśl chrześcijańska
rozwinęła się szczególnie organiczna wizja rzeczywistości, która można
powiedzieć, podkreśla harmonię pomiędzy nadprzyrodzonym i naturalnym i
pozwoliło to na integrację chrześcijańskich wartości w kulturze każdego kraju.
W artykułowania tej misji o. Kentenich skontrastował trzy etapy wzrostu
integracji Chrześcijaństwa z kulturą:
- Augustyna jako przedstawiciela integracji chrześcijańskiej teologii Boga,
- Tomasza z Akwinu jako przedstawiciela integracji filozofii chrześcijańskiej i teologii "przyczyn wtórnych" (w jaki sposób stworzone osoby i rzeczy również uczestniczą w dziele zbawienia, patrz pytanie 188),
- Szensztatu jako przedstawiciela "psychologii przyczyn wtórnych" (jak można dokonać najlepszego użycia osób i rzeczy dla celów zbawienia).
W żaden sposób cel ten
nie wyklucza integracji innych kultur i ich bogactwa w dziele zbawienia. Szensztat
również uważa, że misja jego przymierza miłości zebranie najlepszy ze
wszystkich narodów i kultur również. Szensztat uznaje to za misję przymierza
miłości zebrania tego, co najlepsze ze wszystkich narodów i kultur.
36. Czym jest Światowa Konfederacja Apostolatu?
Zobacz Lumengentium 13; Gaudium et spes 92; KKK 814.
Trzecim celem Szensztatu
jest pomoc w formowaniu “Światowej Konfederacji Apostolatu”. Odnosi się to do
konfederacji wszystkich sił apostolskich w Kościele. Koncepcja ta ma swoje
początki u św. Wincentego Pallottiego, który chciał przezwyciężyć drobne rywalizacje
pomiędzy wieloma zgromadzeniami i kongregacjami zastąpienia ich duchem
współpracy i wzajemnego wsparcia. O. Kentenich włączył tę koncepcję w misję
Szensztatu w 1916 („dopełniającego aktu założycielskiego", patrz pytanie170). Proponowana Światowa Konfederacja Apostolatu przemyślana jest jako
organizacja, która przyczynia się do większej koordynacji i ducha współpracy pomiędzy
różnymi inicjatywami apostolskimi w Kościele. Nie stwarza ona konkurencji dla
oficjalnej koordynacji właściwej dla hierarchicznej struktury Kościoła, a
raczej wspiera ją w promowaniu lifestreamu, koordynowaniu działań i forów, w
których różne charyzmaty mogą nas siebie wzajemnie oddziaływać i przynieść
lepsze owoce. W pewnym sensie Konfederacja posiadałaby podobne cechy do Ruchu –
zamiast na literze prawa, byłaby skupiona na dobrowolnej inicjatywie i bogatym
udziale umiejętności i charyzmatów.
Oczekiwane zadania
takiej organizacji wiązałyby się:
- z pomocą w przezwyciężaniu napięć i rywalizacji pomiędzy grupami apostolskimi;
- ze stworzeniem struktury, w ramach której byłoby łatwiej mobilizować powstające inicjatywy;
- z ułatwianiem praktycznych inicjatyw, które wdrażają w życie doktryny Kościoła;
- ze zmaksymalizowaniem potencjału charyzmatów jednostek, społeczności, narodów i kontynentów – zwiększając zjednoczenie różnorodności w Kościele.
Poprzez celowe
akcentowanie wolności, Konfederacja może również dać Kościołowi nowy sposób odpowiedzi
na wyzwania związane z błyskawicznie zmieniającymi się czasami. Ostatecznie,
taki styl współpracy i inspiracji może pomóc Kościołowi stać się bardziej efektywnym
jako promotor prawdziwego pokoju i harmonii pomiędzy narodami, z poszanowaniem
niepowtarzalności każdego człowieka i narodu w Bożym planie. O. Kentenich nie
miał wątpliwości co do trudności utworzenia takiej Konfederacji, nazywając to
„mamucią pracą”. Mimo to, widział Szensztat i jego konfederacyjny charakter
organizacji jako model i środki do osiągnięcia Konfederacji. Uważał on
Szensztackie Przymierze Miłości i Sanktuarium za kluczowe dla sukcesu powstania
konfederacji, jako że charyzmaty za nim stojące nawiązują bezpośrednio do jej
celów i ułatwiają dostęp do źródła życia i łask potrzebnych do sukcesu dla jej
różnorodnych przedsięwzięć. W tym znaczeniu, przewidział on, że kluczowa rola
przywództwa w konfederacji spadnie na Szensztat, również w odniesieniu do
kształtowania jej pars motrix et centralis (część centralną, kierowniczą i
inspirującą) – jej centralnej części koordynującej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz