149. Czym są Szensztakie Instytuty Świeckie?
Zobacz KKK 914-915,928-929, a także Perfectae Caritatis 1-6, 8, 11.
Szensztackie
Instytuty Świeckie są instytutami życia konsekrowanego (zob. Kodeks Prawa
Kanonicznego, nr 710-730), które swje korzenie mają w Szensztacie i tworzą najbardziej
zakorzeniony rdzeń Dzieła Szensztackiego.
Instytuty są
trwale zobowiązane do dążenia do ewangelicznych rad dotyczących czystości
(dziewictwa), ubóstwa i posłuszeństwa dzięki prawną wieź uznaną przez Kościół.
Kiedy papież Pius XII ustanowił instytuty świeckie w 1947 r., o. Kentenich
widział to jako właściwe miejsce w prawie kanonicznym dla jego wiodących
wspólnot. Ta forma odpowiadała jego własnym pragnieniom posiadania społeczności
z dużą elastycznością w odniesieniu do pracy w świecie i łączącą ducha
religijności i świeckości, zakonnych i świeckich księży, Boga i świata.
O. Kentenich
założył sześć takich instytutów: Instytut Szensztackich Sióstr Maryi (1926);
Świecki Instytut Szensztackich Braci Maryi (1942); Instytut Diecezjalnych Księży
Szenszackich (1945); Instytut Pań Szensztatu(1946); Instytów Ojców Szensztackich
(1965); oraz Szensztacki Instytut Rodzin (1968).
Pierwsze pięć zostało
zatwierdzonych przez Kościół na poziomie diecezjalnym lub papieskim. Instytut
Rodzinny, nowatorska forma świeckiego instytutu dla małżonków, nadal czeka na
oficjalną aprobatę Kościoła.
150. Jakie
są główne cechy instytutów świeckich?
Choć instytuty
świeckie w Szensztacie są niezależne, a każdy ma swoje niepowtarzalne tradycje
i formy, mają pewne wspólne cechy.
Po odpowiednim
nowicjacie (w którym wszyscy, którzy rozpoczęli w tym samym czasie, tworzą
stałą wspólnotę), członkowie instytutów świeckich zawierają umowę ze swoją
społecznością, w której indywidualnie i grupowo zgadzają się na wzajemną
wierność. Jest ona połączona z zawierzeniem się Bogu i MTA. To
„umowo-zawierzenie” jest zbliżone do ślubów składanych przez inne wspólnoty,
jednak celowo posiada „świecką” więź, czyli umowę jaką zawiera każdy pracownik
ze swoją firmą. To podkreśla wolność członka, ale równocześnie jego
współodpowiedzialność za powodzenie wspólnoty. Zawierzenie jest religijnym
elementem, nadającym umowie moralną i nadprzyrodzoną siłę, dając jej niezbędną
trwałość. Ta forma więzi prawnej jest uznawana przez Kościół. Jest ona ma ona
charakter czasowy, na okres co najmniej pięciu lat (w zależności od instytutu),
po czym staje się trwała, w ostatecznym włączeniu lub umowie-zawierzeniu. To zawierzenie
stanowi najbardziej prawnie wiążące zobowiązanie w ramach Szensztatu. Razem z
nim członek zobowiązuje się do:
- Stałego i uniwersalnego ducha apostolatu zgodnego z własnym stanem i misją instytutu,
- Stałego pragnienia do życia wg ewangelicznych i ich ducha, w tym za pomocą narzędzi edukacyjnych właściwych dla Ruchu: ideału osobistego, rachunku szczegółowego, duchowego porządku dnia wraz z pisemna kontrolą, a także, o ile to możliwe, comiesięczne sprawozdanie u stałego spowiednika, oraz za pomocą innych praktyk stosowanych przez instytut,
- Stałego przywiązania do rodziny Instytutów, zarówno do własnego kursu oraz ideału kursowego („wolna wspólnota”), jak i przełożonych, prowincji i wyznaczonych obowiązków („oficjalna wspólnota”).
Każdy z instytutów
świeckich w Szensztacie ma centralny rząd międzynarodowy, mniejsze krajowe oraz
oddziały regionalne (prowincje, regiony,
etc.). Ponieważ ich członkowie zazwyczaj mają większe możliwości wniknięcia i
formacji w historii, duchowości i pedagogice Szensztaty, są uważani są za
główne źródło przywództwa w Dziele Szensztatu. Mimo to, konfederacyjna struktura
Ruchu podkreśla stałą potrzebę rozwijania autorytetu moralnego w Instytutach, aby
skutecznie prowadzić, inspirować i przyłączyć się do dialogu z wieloma innymi grupami
Szensztackiej Rodziny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz