113. Jak Przymierze Miłości wiąże się z pedagogiką przymierzą?
Przymierze Miłości
z MTA, podstawa i centralna rzeczywistość Szensztackiej duchowości, okazało się
znakomitym środkiem pomagającym wielu osobom w konkretnym, osobistym
zaangażowaniu. Począwszy od Maryi i Sanktuarium, osoby te zdają się łatwiej rozumieć
wewnętrzne tajemnice potrzebne do osobistego zaangażowania. Kluczem do
pedagogiki przymierza jest docenienie dwóch wielkich prawd:
1.
(Odgórnie) wybraną przez Boga metodą dotarcia do człowieka
jest przymierze, czy to przymierze ze Starego Testamentu, Nowe Przymierze
Jezusa, czy też nasze osobiste zjednoczenie w Nowe Przymierze poprzez chrzest. Bóg
generalnie czyni nas zdolnymi do przymierza z Nim poprzez przyczyny wtórne,
czyli poprzez zobowiązania umów zawartych z innymi.
2.
(Od dołu) Człowiek jest
stworzony, aby nie żyć w izolacji, ale w relacjach: „Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam” (Rdz 2,18). Pewne relacje
w naszym życiu muszą być wiążące i trwałe, aby w pełni zaspokoić i uformować
nas dla wieczności. Pielgrzymka ziemska to podróż doświadczania i wzrostu
poprzez ziemskie przymierze, aż do przymierza z Bogiem – historia przymierza.
Opierając się na
tych dwóch prawdach, pedagogika przymierza musi zarówno rzucać światło na obiektywną rzeczywistość przymierza w planie
Bożym, jak i znaleźć konkretne sposoby usunięcia przeszkód oraz oferować
pozytywne doświadczenia w osobistych relacjach. Powinno to umożliwić osobie
wzrastanie we wszystkich obszarach przywiązania i zaangażowania oraz docenienie
jego historii, jako historycznego przymierza prowadzącego do Boga. Szensztat
oferuje zarówno konkretne przymierze (z MTA), jak i konkretną wspólnotę
przymierzam Rodzinę Szensztacką, miejsce, gdzie wielu doświadcza skutków
zawarcia przymierza zanim jeszcze podejmie osobiste Przymierze Miłości. Stąd
też, szensztacka pedagogika przymierza jest nie tylko po to, by doprowadzić
wielu ludzi do zawarcia przymierza Miłości z MTA w Sanktuarium. Służy również torowaniu
drogi Kościołowi i światu bardziej zorientowanemu na przymierze, do tego
stopnia, że ukazuje skutki życia kierowanego przymierzem w zwykłej codzienności.
Wychowawcy, którzy są odpowiedzialni za prowadzenie innych do jakiegokolwiek
przymierza, potrzebują kroków przygotowawczych, obejmujących pedagogikę więzi i
pedagogię ruchu. Potrzebnym elementem „ruchu” jest motywacja: przypomnienia (ja
bym powiedziała „przypominajki”), że zobowiązanie przymierza, nawet z wymaganym
poświęceniem, jest w ostatecznym rozrachunku bardziej satysfakcjonująca
aniżeli współczesny brak zaangażowania.
Częścią „więzi”
jest osobista historia nie jako „przypadkowa” ale „historia przymierza”,
historia z Bogiem. Ostatecznie wiąże się to z wyzwanie podjęcia decyzji: Czy
chcę podjąć to konkretne, osobiste Przymierze Miłości? W miarę jak wzrastamy w
konkretnym Przymierzu Miłości w Szensztacie, wszystkie nasze przygody w życiu wydają
się je ubogacać. Jest to zasadniczy cel, w pedagogicznym ujęciu, Przymierza
Miłości. To [Przymierze Miłości] powinno pomóc nam pełniej, owocniej i
wierniej żyć w przymierzu z Bogiem, bliźnim, małżonkiem, rodziną, etc.
114.
W jakim stopniu pedagogika przymierza jest osobista?
Podczas gdy pedagogika
przymierza opiera się na pewnych zasadach ogólnych, jest w w ogólnym
rozrachunku bardzo osobistą pedagogiką, gdyż celem przymierza jest pociągnięcie
nas do radykalnego związku – ze wszystkim co posiadamy i kim jesteśmy. Jest to
zdecydowanie zgodne z Przymierzem Miłości z Maryją. Zawarcie każdego przymierza,
również w zjednoczeniu z Przymierzem Miłości z 18 października 1914,
odzwierciedla wyjątkowość osoby i/lub grupy zawierającej przymierze. Jest to
już widoczne w unikalnym podejściu każdej osoby do Przymierza Miłości. Może się
to również przejawiać w wyjątkowości każdej modlitwy zawierzenia oraz pieśniach
i symbolach przymierza. W ujęciu pedagogicznym, Przymierze Miłości może również
być początkiem unikalnej drogi przymierza, prowadzącej do odkrycia przez osobę
wartości przymierza w innych relacji kluczowych w życiu danej osoby. Daje to empiryczne
podstawy do odwagi, by stać się bardziej konkretnym i osobowym w odniesieniu do
świata nadprzyrodzonego: jak w przypadku Przymierza Miłości z Bogiem Ojcem, Chrystusem
lub Duchem Świętym. Jak również daje łaskę
i nowe, bardziej solidne podejście do ziemskich relacji, które dał nam Bóg: z
małżonkiem, z członkami rodziny czy grupy, z Kościołem. Człowiek może znaleźć tę
łaskę w Szensztacie, w którym jest pociągany do kolejnych etapów przymierza z
MTA lub o. Kentenichem. Może też on odkryć, że zawarte przez niego przymierze
poszukuje wyrazu poprzez miejsce przymierza, na przykład poprzez głęboką miłość
do konkretnego Sanktuarium Szensztackiego czy też do Domowego Sanktuarium.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz