97. Jakie są dwa fundamenty Szensztackiej Pedagogiki?
Dwa fundamenty
Szensztackiej pedagogiki to MIŁOŚĆ i WOLNOŚĆ. Nawiązują one do najbardziej
centralnych wartości w planie Bożym. Bóg jest miłością i stworzył nas, abyśmy
Go miłowali. Aby miłować go całkowicie, musimy dotrzeć na wyżyny „wolności
dzieci Bożych” (Rz 8, 21). Podstawowe doświadczenie Szensztackie stanowi
doświadczenie przymierza – nie bazujące na strachu czy zobowiązaniu, ale na
miłości. W rzeczywistości to, co ściśle należy do Ruchu to wolny wybór. Choć
moje zbawienie zależy od przynależności do Kościoła, moja przynależność do
Ruchu jest dodatkowym aktem wiary (religii) niewymaganym przez Kościół. Stąd
też jest to silne doświadczenie wiary jako coś, co dobrowolnie oddaję Bogu. Dopasowanie
to zachodzi jedynie wtedy, gdy pedagogika Szensztacka zbudowana będzie na
miłości i wolności.
98. Jakie zasady kierują szensztacką pedagogiką?
Szensztacka pedagogika
kierowana jest przez szerokie spektrum podstawowych zasad. Trzy najważniejsze
to:
Ordo essendi est ordo agendi, co znaczy, „porządek bytu jest normą
porządku działania”. Wymagający Boski plan miłości i wolności wymaga uważności
na głos Boga. Można to odnaleźć w Piśmie Świętym i w Tradycji. Znajduje się to
również w ordo essendi, „porządku bytu” – czyli naturalnym prawie i sposobie, w
jaki każda osoba i wspólnota została stworzona. Może to mieć praktyczne
pedagogiczne konsekwencje: na przykład, ze względu na różne stany w życiu
(księża, kobiety, mężczyźni, pary, etc.) posiadają one różne potrzeby
edukacyjne, Szensztacka organizacja tworzy miejsce dla każdego stanu, do
tworzenia życia zgodnego ze swoją wyjątkowością; lub też znowu poprzez bycie
połączonym z wyjątkowością każdej osoby, Szensztat nie promuje “jednej uniwersalnej
dla wszystkich” listy duchowych zobowiązań, ale zachęca każdego do rozwinięcia
schematu, który pasuje jego/jej własnej misji, charakterowi, etc., szanując
odrębny „porządek bytu”, którym Bóg go/ją obdarzył.
Łaska nie niszczy natury, lecz ją przyjmuje; łaska buduje,
wznosi, leczy i ulepsza naturę. Formacja duchowa zależy od właściwego balansu naturalnego i
nadprzyrodzonego, natury i łaski, Pierwszej Przyczyny i drugiej przyczyny
(patrz pytanie 188). Łaska musi być budowana na naturze, podczas gdy natura
potrzebuje mocy Łaski do osiągnięcia pełni swojego potencjału. O. Kentenich był
niezmiernie świadomy jak nasze możliwości na otwarcie się na nadprzyrodzoną
rzeczywistość zależą od biologicznych wczesnych doświadczeń, jak na przykład
doświadczenia związanego z naszym biologicznym ojcem.
Z drugiej strony:
uleczenie i wzniesienie współczesnej duszy, uciskanej przez traumy naszego
wieku, jest zależne od żywotności działania łaski. Tylko łaska, właściwie
połączona z działaniem na naturalnym poziomie, może wznieść człowieka i
społeczność na poziom, jakiego pragnie, gdy mówi o ideałach praw człowieka,
wolności i godności osoby ludzkiej.
Po trzecie: Miłość jest fundamentalnym i uniwersalnym
prawem świata. Ten pewnik jest sumą nauczania tak znakomitych świętych jak
św. Franciszek Salezy czy św. Jan Bosko. O. Kentenich i Szensztat oparli się na
tym “fundamentalnym prawie miłości” od samego początku. Kryje się za tym
przekonanie, że najsilniejszym kołem napędzającym człowieka nie jest strach,
sprawiedliwość, przyjemność czy nawet pragnienie przeżycia, ale MIŁOŚĆ. Miłość
jest nie tylko największą mocą w niebie i na ziemi, ale również największą siłą
twórczą w dziele wychowania. Prawdziwi i autentyczni wychowawcy muszą
być geniuszami miłości. Tak ja Bóg wszystko czyni przez miłość, dla miłości i z
miłości, tak też wychowawca stara się wykonywać wszystkie rzeczy przez, dla i z
miłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz