95. Jakie jest źródło rozwoju Szensztackiej pedagogiki?
Szensztacka pedagogika
wzrastała na swoich katolickich korzeniach i wyjatkowej historii. Jej
katolickie korzenie pozwalają na czerpanie z bogactwa zrozumienia i
doswiadczenia zebranego przez Kościół na przełomie wieków. Biblijne i
doktrynalne korzenie można odnaleźć równie dobrze jak przykłady wielkich
świętych jak św. Franciszek Salezy czy św. Teresa z Lisieux. Sakramenty i
kontakty z Kościołem na całym świecie również pomagają w kształtowaniu tej
drogi rozwoju. Co więcej, sporo z jej niepowtarzalnego charakteru pochodzi z
konkretnych wydarzeń z historii i duchowości Szensztatu: centralne miejsce
Przymierza Miłości z Maryją, jego dążenie do kształtowania „nowego człowieka w
nowej wspólnocie”, jego stała dbałość o
życie i wyzwania związane z samokształceniem i apostolatem. W bardzo
bezpośredni sposób pedagogika wyrasta z charyzmatu nauczania i rozumienia
edukacji przez o. Kentenicha. Dla niego edukacja stanowiła wytwór i służbę życia.
Przez to czasami określał on Szensztat jako „Łącznik” lub „Pośrednik” pomiędzy
wiarą i życiem, pomiędzy teorią a praktyką. Z podobnych względów często mówił o
Szensztacie jako o „Ruchu wychowawców i wychowania”, starając się realizować na
wiele praktycznych sposobów to, czego naucza i w co wierzy Kościół.
96. Na jaki obraz człowieka i wychowawcy jest ona zbudowana?
Zasadnicze znaczenie dla
pedagogiki Szensztatu ma jego wizja człowieka i wspólnoty oraz obraz
wychowawcy. W tej wizji człowieka i wspólnoty, człowiek postrzegany jest jako
stworzony na obraz Boga, a dokładniej Boga Trójjedynego. Człowiek nie jest ani
użytkowym obiektem, którym można manipulować do woli (na przykład poprzez
reklamę, która odwołuje się jedynie do naszych najniższych zmysłów) i odrzucić,
gdy tylko staje się niepotrzebny (jak zużyte części w maszynie), ani zbiorowym
bytem, który widzi swoją wartość w odniesieniu do tego, jak widzą go inni.
Nie, człowiek jest
obrazem Boga Trójjedynego, zarówno jako osoba fizyczna (trzy Osoby Boskie), jak
i wspólnotowa (jeden Bóg). Człowiek musi więc być traktowany z najwyższym
szacunkiem jako obraz Boga, już na poziomie naturalnym. Tym bardziej na
płaszczyźnie nadprzyrodzonej, gdy chodzi o poddaniu się Łasce Boskiego życia.
Pedagogika oparta o obraz Boga musi zatem uwzględniać cechy dziecka Bożego, odwołujące
się zarówno do wyjątkowej indywidualności, jak i bogactwa więzi w zdrowych i
trwałych związkach.
Po drugie, obraz
wychowawcy jest kluczowy. W Szensztacie obraz wychowawcy jest odczytywany
wyłącznie z obrazu trzech Osób Boskich.
Ojciec, który stwarza
wszystko stworzenie, jest wzorem dla zasadniczej postawy wychowawcy jako
"ojca" i "matki". O. Kentenich często mówił o tej roli
wychowawcy jako "kapłańskie ojcostwo" i "kapłańskie
macierzyństwo", odnosząc się nie tylko do generowania i pielęgnowaniu
życia, ale do "kapłańskiej" służby w czynnej służbie pośrednika pomiędzy
naturalnym i nadprzyrodzonym życiem tych, którymi się opiekuje, prowadząc ich
do Boga i do człowieka.
Syn, który jako Dobry
Pasterz oddał swoje życie za nas wszystkich, to nasz widzialny wzór tego rodzaju
edukacji "ofiarnego służenia życiu innych".
Duch Święty, który jest uosobieniem wzajemnej
miłości Ojca i Syna, jest wzorem wychowawcy jako "wielkiego kochanka,
który nigdy nie opuszcza swojej miłość" dla tych, których Bóg powierzył
jego opiece. Być wychowawcą oznacza, że własne potrzeby usuwane są w cień na
korzyść tych, które Bóg mi przeznaczył. Nie jest się zatem "właścicielem"
własnego życia, lecz jedynie instrumentem Boga, uczestniczącym w prorockich,
kapłańskich i duszpasterskich zadaniach Chrystusa. Bycie wychowawcą oznacza
więc pracę na własnym samowychowaniem, aby być w pełni użytecznym narzędziem
Boga. Oznacza to również modlitwę i żywą relację z Bogiem, przypominając wzmiankę
o. Kentenicha, że modlitwa jest największą siłą edukacyjną na świecie. Dla o.
Kentenicha, "wykształcony wychowawca" to taki, który pobudza do życia
nie tylko poprzez słowa czy lekcje, ale przez autentyczność własnego życia -
zarówno naturalnego, jak i nadprzyrodzonego - i szczerą moc miłości w służbie tym,
których powołany jest kształcić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz