#27 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (67 i 68)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dzisiaj odpowiem na pytania nr 67 i 68 z IV rozdziału - O Przymierzu Miłości (czyli przechodzimy do esencji tego, czym jest Szensztat).

67.  Czym jest Przymierze Miłości?

Jan Paweł II - Audiencja Ruchu Szensztackiego 1985 (Źródło i centrum życia Szensztackiego). Pius XII, Przemówienie do Sodalicji Mariańskiej z 21 stycznia 1945; Jan Paweł II, Redemptoris Mater 45-46 (Uświęcenie Maryi).

Przymierze Miłości to:

1. Szensztacki akt założycielski z 1914 roku, moment, kiedy o. Kentenich i generacja założycielska zaoferowała swoje pragnienie świętości i poprosili Maryję do przyjścia i zadomowienia się w ich kaplicy (Sanktuarium Szensztackim), przemieniając je w miejsce pielgrzymowania i ich „kolebki świętości”. To właśnie z tego oryginalnego aktu płynie życie, tożsamość i owocność Szensztatu.

2. Akt poświęcenia się (indywidualnego lub całej społeczności) Maryi, jako Matki Trzykroć Przedziwnej z Szensztatu (nazywane również „szensztackim poświęceniem”). Wzbudza to głębszą więź z Maryją i daje pełny udział w strumieniu życia i łaski pochodzącego z Przymierza z 1914 i płynącego z Sanktuarium. Każdy nowy członek lub grupa przyczynia się również w szczególny sposób do pierwotnego Przymierza, wzmocnienia i wzbogaca go, nawet gdy Przymierze wzmacnia i wzbogaca życie każdego członka i grupy.

3. Uznana forma maryjnego poświęcenia w Kościele. Podobnie jak w przypadku poświęcenia Sodalicji Mariańskiej, poświęcenia De Montfort (Grignion) i innych form poświęcenia się Maryi, składa się ono z całkowitego daru z siebie dla Marii. O. Kentenich charakteryzuje zawierzenie się Maryi jako całkowitą i obustronną wymianę serc, dóbr i interesów. Poprzez tę wymianę następuje wzrost w miłości, w ogólnym życiu duchowym i w zdolności do wypełnienia swojej misji. W doświadczeniu Katolika, Maryja okazała się znakomitym partnerem uświęcenia, prowadząc osoby i narody, społeczności i pokolenia do większej gorliwości w miłości i przynależności do Chrystusa i Trójjedynego Boga.

"Cała należę do Ciebie i wszystko co posiadam jest Twoje" słowa zawierzenia św. Ludwika M. de Montfort

68. Dlaczego akt poświęcenia w Szensztacie nazywany jest “Przymierzem Miłości”?

Akt poświęcenia w Szensztacie zawsze rozumiany był jako dwustronne przymierze między Maryją a tym, kto poświęca Jej samego siebie w Sanktuarium. Teologicznie, było to rozumiane jako specyficzny sposób wypełnienia nakazów Pana, zanim umarł: „Kobieto, oto syn Twój… [Synu] Oto Matka Twoja”(J 19, 26-27). Jako forma aktu poświęcenia Maryi, było kontynuacją konsekracji Sodalicji Mariańskiej (pierwsza forma Szensztackiej społeczności), aż do 1944 roku Szensztackie Przymierze nazywanym był po prostu „aktem poświęcenia” lub „poświęceniem MTA” (MTA-Weihe).

Zapytania z diecezji Trier w połowie lat 30. XXw. zmusiły Szensztat do bardziej przejrzystego określenia pojęcia „poświęcenie”: to nie jest contractus bilateralis onerosus (sporna umowa „zmuszająca” Maryję przyjąć nasze modlitwy i ofiary), a raczej contractus bilateralis gratuitus, umowa zawarta przez obie strony (MTA i Szensztat) dobrowolnie i w miłości. W 1944 roku, podczas gdy o. Kentenich przebywał w Dachau, stworzył precyzyjne określenie potrzebne do wyrażenia tego: Przymierze Miłości. "Przymierze" był lepszym słowem niż "umowa" bo wyraża bardziej obfite ducha i prywatnego aktu oddania siebie,  "miłość" jasno określała, że podstawą nie była sprawiedliwość czy faryzejska sprawiedliwości fałszywej własnej sprawiedliwości, ale prawdziwa Miłość. Określenie "Przymierze Miłości" zostało szybko przyjęte przez Szensztat jako oficjalna nazwa dla swojego poświęcenia Maryi i stało się słowem kluczowym w Szensztackim słowniku.