#43 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (88 i 89)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dzisiaj odpowiem na  pytania 88 i 89 z rodziału V o Szensztackiej Duchowości. 

88. Czym jest „świętość dnia codziennego”?

Zobacz Gaudiumet spes 33-34; KKK 1533, 2013 (powołanie do świętości), 2427 (godność pracy); DA  7 (porządek spraw doczesnych), 19 (wiara i życiecodzienne).

Powołaniem Chrześcijanina jest wezwanie do świętości. W Szensztacie powołanie to realizowane jest jako świętość dnia codziennego, co oznacza połączenie swojej wiary w każdy aspekt zwyczajnego życia. O. Kentenich skontrastował to z „Niedzielną świętością” Chrześcijanina, który chodzi do kościoła w niedzielę, ale nie pozwala by wiara miała wpływ na życie codzienne.

Świętość dnia codziennego posiada wiele aspektów. Może być opisana jako "wypełnianie swoich zwykłych obowiązków w sposób nadzwyczajny"(ordinaria extraordinarie) lub jako "wypełnianie obowiązków swojego stanu życia najdoskonalej jak to możliwe z miłości do Boga". O. Kentenich stworzył jej najbardziej kompleksową definicję w 1932 roku:

Świętość dnia codziennego jest mile widzianą Bogu harmonią pomiędzy całkowitym połączeniem z Bogiem, pracą i bliźnim we wszystkich okolicznościach życia.

Świętość dnia codziennego jest przez to uważne na to, aby nie odrzucać Boga ze względu na świat, ani rodziny ze względu na apostolat, ani bliźniego ze względu na pracę, ani swoich obowiązków w życiu ze względu na Boga. Ideał "świętości dnia codziennego" jest znalezienie właściwego balansu pomiędzy naturalną, racjonalną i nadprzyrodzoną stroną jednostki i społeczności, tak, że życie duchowe jest wzmacniane przez dobre zdrowie, umiejętności fizyczne zwiększane przez jasne myślenie, a rezolucja umysłu i woli hamowane przez szacunek dla czyichś uczuć.

Świętość dnia codziennego stara się również łączyć pracę, modlitwę i cierpienie. W tym znaczeniu Szensztat rozumie pracę jako udział człowieka w kreatywnej działalności Boga (patrz pytanie 106), modlitwę jako dialog miłości z Bogiem, a cierpienie jako kluczowy element chrześcijańskiego powołania.

89. Jaką rolę odgrywa "postawa dziecka" w duchowości Szensztackiej?

Inną cechą związaną z Szensztacką duchowością jest duchowe dziecięctwo, czyli pielęgnowanie bycia dzieckiem Bożym. To jest ulubionym tematem duchowości Szensztackiego Przymierza, odnosi się ono również do pobożności narzędzia ze swoim pragnieniem całkowitej służby Bogu we wszystkim. O. Kentenich lubił podkreślać, że wiąże się  to z:

1. obiektywną rzeczywistością: jesteśmy dziećmi Bożymi, zarówno ze względu na to, iż zostaliśmy stworzeni przez Boga z darami wolności i zdolności do kochania, a także w nieskończenie wyższy sposób, ze względu na odkupieńcze dzieło Chrystusa, które stało się częścią naszego życia poprzez chrzest i sakramenty;
2. doskonaleniem postaw, które odpowiadają tej obiektywnej rzeczywistości: zaufanie i zależność od Boga, wiara w Opatrzność Bożą, pragnienie, aby uczynić Boga szczęśliwym, jak Jego dzieci, umocnienie ludzkich doświadczeń z dzieciństwa i dziecięctwa, zarówno naturalnych (w odniesieniu do rodziny) i duchowych (w relacji z księdzem lub kierownikiem duchowym).

Nacisk na postawę dziecka w Szensztacie jest taki sam jak u św. Teresy z Lisieux, którą o. Kentenich często wspominał jako przykład prawdziwej postawy dziecka. Szensztacki duch Maryjny jest ściśle związany z tym duchem, dla Maryi również jest osobą, której życie zostało zbudowane wokół całkowitego oddania się woli Bożej, podążając i ufając Bogu, nawet wtedy, gdy oznaczało to wielką ciemność i cierpienie, na przykład z powodu śmierci swego Syna, Jezusa.