82. W jaki sposób
Szensztat jest “współczesną” duchowością?
Szensztat
może być rozpatrywany jako współczesna duchowość z wielu powodów. Między innymi
ze względu na swój nacisk na kultywowanie prawdziwie świeckiej i prorodzinnej
duchowości. Zważywszy, że w poprzednich epokach Kościół rozważał świętość i
pobożność w kategoriach form monastycznych lub powołania zakonnego, Szensztat
od początku podkreślał drogę do świętości, która uznaje unikalność powołania
każdej ścieżki życiowej.
Jest to ściśle związane z Szensztackim naciskiem na stan
świecki lub "obecność w świecie". Podobnie jak wielu innych
współczesnych ruchów w Kościele, Szensztat podkreśla potrzebę bycia
zaczynem w społeczeństwie (Łk 13,
21; Rz 11, 16). Oznacza to, wspieranie kształtowania współcześnie życia
codziennego, które szanuje i korzysta z rzeczy tego świata, aby osiągnąć
świętość, nawet poprzez ostrożne unikanie pułapek zniewolenia rzeczami
stworzonymi. Zmierza do tego, aby zmienić rzeczy tego świata w okna do Boga i
możliwości odkrycia Boga, postrzegając to jako jeden z kluczowych elementów
wiary we współczesnych czasach. Nawet decyzja o. Kentenicha, że wiodące
społeczności przyjmą formę instytutów świeckich jest znakiem, że nasze
preferencje nie dotyczą ochrony murów klasztornych, ale pielęgnowania życia,
które prowadzi świat do Boga.
Znaczna część Szensztackiej duchowości rozwinęła się w
szczególnej wrażliwości na współczesne potrzeby wolności i elastyczności, nawet
przez znalezienie chwili, aby zadzwonić do domu (tęsknota za poczuciem
przynależności do rodziny) i zapuszczenie głębokich korzeni. Poza tym położony
został niepowtarzalny nacisk na ideał osobisty i wspólnotowy, pielęgnacja/kultywowanie
społeczności, jako duchowej rodziny oraz praktyka nieprzepisywania
poszczególnych form duchowych, ale wyzwanie rozwoju "codziennego porządku
duchowego" indywidualnie dostosowanego do osoby i sytuacji.
83. W jaki sposób
duchowość Szensztacka jest “organiczna”?
Szensztat sprzyja organicznej duchowości poprzez dążenie do
integracji natury i łaski, głowy i serca, wiary i życia, Boga i świata.
Rozdarcie współczesnego człowieka pomiędzy jego myśleniem (myślenie o Bogu w
połączeniu z sytuacją społeczną i swoim życiem codziennym jest właściwie utraconą
sztuką) i życiem (rozpad rodziny i
relacji, zredukowanie człowieka do „tego, czego chce masa”, etc.) zostało
szczególnie podjęte przez Szensztat, jako wyzwanie dla pragnienia osiągnięcia
współczesnej świętości. Przyjęło to specjalną formę w czasie wydarzeń związanych z 31 maja 1949,
obecnie uznawanych za trzeci kamień
milowy w historii Szensztatu (patrz pytanie 187).
Duchowość
Szensztacka jest organiczna zarówno w swoim źródle (Przymierze Miłości z Maryją
jako organiczne wydarzenie zakorzenione w życiu), jak i w swojej praktyce
(głęboka troska o formację całej osoby). Swoje głębokie zakorzenienie w Miłości
do Maryi, która chce by wszystko Jej ofiarować, czy to szlachetność czy
ograniczenia. O. Kentenich dawał temu przykład w swoim osobistym
zainteresowaniu życiem każdego, którego Bóg mu powierzył.
W
przypadku zastosowania w kontekście duchowości, "organiczny" odnosi
się do podejścia duchowego, które traktuje poważnie niepowtarzalność każdej
jednostki, grupy i wspólnoty. Istotne jest to, że każdy "zna siebie
samego" i stosuje niezbędne środki duchowe w zgodzie z własnym
temperamentem oraz swoimi siłami i słabościami. Dlatego też, podczas gdy inni
mogą potrzebować pracować nad uważnością w modlitwie, ja muszę pracować nad
dostrzeganiem jaśniejszej strony życia lub na niedopuszczaniu, aby mój
temperament dostał to, co we mnie najlepsze.
Z
tego punktu widzenia, "organiczny" nie oznacza "po linii
najmniejszego oporu". Dążenie do prawdziwej świętości oznacza, że będzie
czas, gdy trzeba "iść pod prąd" osobistych upodobań i preferencji. To
agere
contra (działać przeciwko), jest przypomnieniem, że duchowość
"organiczna" w obecnym porządku zbawienia musi zawsze brać Krzyż poważnie.
Zgodnie z wieloletnią myślą mądrości często powtarzanej przez o. Kentenicha:
“Nie ma doskonałości bez cierpienia i krzyża”
84. W jaki sposób
duchowość Szensztacka jest “konkretna”?
Szensztat jest konkretną (lub też praktyczną) duchowością w
tym, że nie jest zadowolony z nauczania pewnych zasad i ideałów, ale jest
ukierunkowany na znalezienie praktycznych sposobów przeżywania wiary w
codziennym życiu. Jest więc typowym dla grup, czy też poszczególnych członków
Szensztatu żeby widzieć comiesięczne postanowienia jako część ich dążenia do świętości.
Istnieją różne formy pielęgnowania tego zadania
(patrz Szensztackie narzędzia wychowawcze, pytanie 129).
"Konkretność" ta jest napędzana przez świadomość,
że teoria czy motyw nie są same w sobie nas nie uświęcą. Nie można się też tego
spodziewać się zwyczajnie "żyjąc dobrym życiem". Potrzeba świadomego doskonalenia
w rzeczywistych krokach podjętych w życiu codziennym.
Jest ona również napędzana przez Szensztacką praktyczną
wiarę w Opatrzność Bożą. Ta cecha oznacza, że człowiek nie spocznie, dopóki nie
wypracuje swojej drogi do solidnego dialogu miłości z Bogiem. Dialog ten
obejmuje wydarzenia dnia codziennego, to, co porusza czyjąś duszę, oraz obiektywny porządkiem bycia w miejscu gdzie nas umieszczono
(patrz pytanie 92).
Prawdziwie dynamiczna, współczesna świętość jest możliwa
jedynie na tle takiego ciągłego dialogu z "Bogiem życia". Tutaj odnaleźć
można "otwarte drzwi", które kierują nas na Bożą drogę i ślady Bożej
mądrości, lojalności i miłości, które dają nam odwagę i wiedzę potrzebną do
połączenia naszego praktycznego codziennego życia z Bogiem i Jego wolą.
Świętym można być wszędzie i każdy może być świętym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz