wtorek, 8 listopada 2016

#41 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (82, 83 i 84)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dzisiaj z powrotem w rozdziale V o Szensztackiej Duchowości, odpowiem na  pytania 82, 83 i 84.

82. W jaki sposób Szensztat jest “współczesną” duchowością?
Szensztat może być rozpatrywany jako współczesna duchowość z wielu powodów. Między innymi ze względu na swój nacisk na kultywowanie  prawdziwie świeckiej i prorodzinnej duchowości. Zważywszy, że w poprzednich epokach Kościół rozważał świętość i pobożność w kategoriach form monastycznych lub powołania zakonnego, Szensztat od początku podkreślał drogę do świętości, która uznaje unikalność powołania każdej ścieżki życiowej.
Jest to ściśle związane z Szensztackim naciskiem na stan świecki lub "obecność w świecie". Podobnie jak wielu innych współczesnych ruchów w Kościele, Szensztat podkreśla potrzebę bycia zaczynem w społeczeństwie (Łk 13, 21; Rz 11, 16). Oznacza to, wspieranie kształtowania współcześnie życia codziennego, które szanuje i korzysta z rzeczy tego świata, aby osiągnąć świętość, nawet poprzez ostrożne unikanie pułapek zniewolenia rzeczami stworzonymi. Zmierza do tego, aby zmienić rzeczy tego świata w okna do Boga i możliwości odkrycia Boga, postrzegając to jako jeden z kluczowych elementów wiary we współczesnych czasach. Nawet decyzja o. Kentenicha, że wiodące społeczności przyjmą formę instytutów świeckich jest znakiem, że nasze preferencje nie dotyczą ochrony murów klasztornych, ale pielęgnowania życia, które prowadzi świat do Boga. 
Znaczna część Szensztackiej duchowości rozwinęła się w szczególnej wrażliwości na współczesne potrzeby wolności i elastyczności, nawet przez znalezienie chwili, aby zadzwonić do domu (tęsknota za poczuciem przynależności do rodziny) i zapuszczenie głębokich korzeni. Poza tym położony został niepowtarzalny nacisk na ideał osobisty i wspólnotowy, pielęgnacja/kultywowanie społeczności, jako duchowej rodziny oraz praktyka nieprzepisywania poszczególnych form duchowych, ale wyzwanie rozwoju "codziennego porządku duchowego" indywidualnie dostosowanego do osoby i sytuacji.

83. W jaki sposób duchowość Szensztacka jest “organiczna”?
Szensztat sprzyja organicznej duchowości poprzez dążenie do integracji natury i łaski, głowy i serca, wiary i życia, Boga i świata. Rozdarcie współczesnego człowieka pomiędzy jego myśleniem (myślenie o Bogu w połączeniu z sytuacją społeczną i swoim życiem codziennym jest właściwie utraconą sztuką) i  życiem (rozpad rodziny i relacji, zredukowanie człowieka do „tego, czego chce masa”, etc.) zostało szczególnie podjęte przez Szensztat, jako wyzwanie dla pragnienia osiągnięcia współczesnej świętości. Przyjęło to specjalną formę w  czasie wydarzeń związanych z 31 maja 1949, obecnie uznawanych za  trzeci kamień milowy w historii Szensztatu (patrz pytanie 187).
Duchowość Szensztacka jest organiczna zarówno w swoim źródle (Przymierze Miłości z Maryją jako organiczne wydarzenie zakorzenione w życiu), jak i w swojej praktyce (głęboka troska o formację całej osoby). Swoje głębokie zakorzenienie w Miłości do Maryi, która chce by wszystko Jej ofiarować, czy to szlachetność czy ograniczenia. O. Kentenich dawał temu przykład w swoim osobistym zainteresowaniu życiem każdego, którego Bóg mu powierzył.
W przypadku zastosowania w kontekście duchowości, "organiczny" odnosi się do podejścia duchowego, które traktuje poważnie niepowtarzalność każdej jednostki, grupy i wspólnoty. Istotne jest to, że każdy "zna siebie samego" i stosuje niezbędne środki duchowe w zgodzie z własnym temperamentem oraz swoimi siłami i słabościami. Dlatego też, podczas gdy inni mogą potrzebować pracować nad uważnością w modlitwie, ja muszę pracować nad dostrzeganiem jaśniejszej strony życia lub na niedopuszczaniu, aby mój temperament dostał to, co we mnie najlepsze.
Z tego punktu widzenia, "organiczny" nie oznacza "po linii najmniejszego oporu". Dążenie do prawdziwej świętości oznacza, że będzie czas, gdy trzeba "iść pod prąd" osobistych upodobań i preferencji. To agere contra (działać przeciwko), jest przypomnieniem, że duchowość "organiczna" w obecnym porządku zbawienia musi zawsze brać Krzyż poważnie. Zgodnie z wieloletnią myślą mądrości często powtarzanej przez o. Kentenicha: “Nie ma doskonałości bez cierpienia i krzyża



84. W jaki sposób duchowość Szensztacka jest “konkretna”?
Szensztat jest konkretną (lub też praktyczną) duchowością w tym, że nie jest zadowolony z nauczania pewnych zasad i ideałów, ale jest ukierunkowany na znalezienie praktycznych sposobów przeżywania wiary w codziennym życiu. Jest więc typowym dla grup, czy też poszczególnych członków Szensztatu żeby widzieć comiesięczne postanowienia jako część ich dążenia do świętości. Istnieją różne formy  pielęgnowania tego zadania (patrz Szensztackie narzędzia wychowawcze, pytanie 129).
"Konkretność" ta jest napędzana przez świadomość, że teoria czy motyw nie są same w sobie nas nie uświęcą. Nie można się też tego spodziewać się zwyczajnie "żyjąc dobrym życiem". Potrzeba świadomego doskonalenia w rzeczywistych krokach podjętych w życiu codziennym.
Jest ona również napędzana przez Szensztacką praktyczną wiarę w Opatrzność Bożą. Ta cecha oznacza, że człowiek nie spocznie, dopóki nie wypracuje swojej drogi do solidnego dialogu miłości z Bogiem. Dialog ten obejmuje wydarzenia dnia codziennego, to, co porusza czyjąś duszę, oraz obiektywny porządkiem bycia w miejscu gdzie nas umieszczono (patrz pytanie 92).

Prawdziwie dynamiczna, współczesna świętość jest możliwa jedynie na tle takiego ciągłego dialogu z "Bogiem życia". Tutaj odnaleźć można "otwarte drzwi", które kierują nas na Bożą drogę i ślady Bożej mądrości, lojalności i miłości, które dają nam odwagę i wiedzę potrzebną do połączenia naszego praktycznego codziennego życia z Bogiem i Jego wolą.

Świętym można być wszędzie i każdy może być świętym.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz