#42 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (85, 86 i 87)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dzisiaj odpowiem na  pytania 85, 86 i 87 z rodziału V o Szensztackiej Duchowości. 

85. Czym jest „trójwymiarowa” duchowość Szensztatu?

 O. Kentenich lubił opisywać Szensztacką duchowość jako posiadającą "trzy cele" albo jako „trójwymiarową”. Odnosił to do trzech aspektów Szensztatu, które oddają bogactwo jego życia:

• pobożność przymierza,
• pobożność narzędzia,
• świętość dnia codziennego

86. Czym jest “duchowość przymierza”?

Zobacz KKK 54-64, Lumen gentium 2-3, 9-10.

Chrześcijaństwo jest religią opartą na Przymierzu. Przymierza Starego i Nowego Testamentu stanowią rdzeń Bożego objawienia o tym jak nas zbawi i przyprowadzi do Siebie.

Przymierze odgrywa również główną rolę w duchowości Szensztackiej. Zapoczątkowane zostało poprzez Przymierze Miłości z Maryją (patrz Rozdział 3), to samo przymierze postrzegane jest jako klucz do odmiennej tożsamości Szensztackiej i wielorakiej formy życia. To Maryjne Przymierze umacnia i pogłębia przymierze z Bogiem dając doświadczenie:

• osobistego poznania i miłowania niebiańskiego partnera przymierza,
• świadomości, że w zamian ten partner zna mnie i mnie kocha,
• osobistej historii zbawienia
• posiadania osobistego czasu i miejsc świętych
• wzrostu przez tęsknotę i kruchość w coraz głębszą wierność przymierzu.

Podsumowując, doświadczenie przymierza pomaga również w naszych przywiązaniach, na najbardziej ludzkim i naturalnym poziomie, wzmacniać i/lub uleczać je.

Szensztacka duchowość przymierza jest taką, która dotyka wszystkich sfer życia, mówi się o "czterokrotnej nieskończoności" Przymierza Miłości (patrz pytanie 75). Ostatecznie, Przymierze Miłości z MTA powinno coraz bardziej stawać się "podstawowym celem, formą, siłą i normą" naszego życia (o. Kentenich 1952), pomagając nam czynić przymierze z Bogiem coraz bardziej celem, formą, siłą i normą kierującą naszym życiem jako Chrześcijanie w dzisiejszym świecie.

87. Czym jest  „pobożność narzędzia” lub duch „narzędzia”?

Zobacz Lumen gentium 33; KKK 913.

Przymierze Miłości z MTA jest nie tylko osobistą formacją, ale również ofiarowaniem samego siebie Bogu aby pomóc powiększać Jego Królestwo na Ziemi. W tym sensie, przymierze jest apostolatem. Niezbędne do Szensztackiej duchowości jest więc doskonalenie naszej postawy i życia jako instrumenty Boga. To jest to, co nazywa się "narzędziem pobożności" lub duchem "narzędzia".

W rzeczywistości jest to bardzo proste: w przymierzu miłości wyrażam swoją chęć i pragnienie by być narzędziem Boga. Poprzez mój apostolat i służbę rodzinie, przyjaciołom, Kościołowi i światu, doskonalę styl życia aktywnego budowania Królestwa. Ale w sercu narzędzie chce również być w stałym połączeniu z Bożą wolą; tutaj ta pobożność narzędzia spotyka się z praktyczną wiarą w Boską Opatrzność (patrz pytanie 23). Za tym kryje się potrzeba ciągłego odnawiania swojego pragnienia poszukiwania i wypełniania woli Bożej i pokonywania skłonności do realizacji tylko swojej własnej. Tu Pełnomocnictwo in Blanco i Zawierzenie Inscriptio (patrz pytania 76i 77) doprowadzają wielu do stania się bardziej efektywnymi narzędziami Boga. Tutaj też doskonalenie postawy dziecka przed Bogiem (patrz pytanie 89) odgrywa istotną rolę w stawaniu się narzędziem, który jest bardziej skłonny do zaufania Bogu i wypełniania Jego woli.