#20 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (49,50,51,52 i 53)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dzis trochę więcej czytania niż zwykle, bo aż cztery pytania: 49,50,51,52 i 53 z Rozdziału III - O Sanktuarium

49. Jaki jest związek między sanktuarium a Przymierzem Miłości?

Szensztat powstał w akcie zaproszenia: ziemscy partnerzy zadeklarowali dążenie do świętości, partner niebieski (Maryja) został poproszony do przyjścia i aktywnego zamieszkania w Sanktuarium, jako Matka i Wychowawczyni. To jest właśnie "Przymierze Miłości", na którego podstawie powstał Szensztat. Istnienie Sanktuarium zależy wyłącznie od tego przymierza, a wyjątkowy rodzaj Maryjnego uświęcenia, jest nierozerwalnie związany z Sanktuarium i łaskami z niego płynącymi. Każde przymierze miłości z MTA jest więc połączone z Sanktuarium, przynajmniej duchowo, a samo Sanktuarium jest karmione życiem w  przymierzu miłości wszystkich, którzy są z nim połączeni.

50. Jakie są trzy łaski pielgrzymkowe?

Trzy łaski pielgrzymkowe to najbardziej typowe łaski otrzymywane przez każdego pielgrzyma przychodzącego do Sanktuarium Szensztackiego. Są one również znane jako "łaski sanktuarium" (patrz pytanie 11)

 51. Czym jest łaska zadomowienia?

Łaska zadomowienia to łaska zrozumienia, że Maryja całkowicie akceptuje mnie i daje mi dom w Swoim Sercu i w Swoim Sanktuarium. Jest to przekazywane na poziomie naturalnym, poprzez takie rzeczy jak niewielki rozmiar i domowa atmosfera Sanktuarium. Na poziomie nadprzyrodzonym jest to przekazywane przez matczyną obecność Maryi, która przyjmuje każdą osobę taką, jaka ona/on jest. Fakt, że wszystkie sanktuaria filialne są replikami Prasanktuarium wzmacnia łaskę zadomowienia. Pielgrzymi podróżujący z jednego z sanktuariów filialnych do drugiego od razu czują się jak w domu, ponieważ dusza rozpoznaje znajomą Duchowość przez znajomą formę. Wizerunek MTA pozwala by łaska ta była dalej rozszerzana, wszędzie tam gdzie jest czczona, ponieważ nawet tylko ten jeden punkt odniesienia pomaga duszy poczuć się jak w domu i pośród bliskich.

Znaczenie łaski zadomowienia podkreślane jest poprzez głęboką tęsknotę współczesnego człowieka za domem, bezpieczeństwem i głęboką relacją. Wykorzenienie i zatracenie wartości nowoczesnego życia, spotęgowane przez rozpad rodziny i zanik podstawowych relacji, sprawiają, czynią tę łaskę szczególnie ważną w obecnych czasach.

  

52. Czym jest łaska wewnętrznej przemiany?

Łaska wewnętrznej przemiany jest związana z pracą Maryi jako Matki i Wychowawczyni w Sanktuarium. Ona nie tylko sprawia, że czujemy się tam jak w domu, ale stara się uczynić nas doskonalszymi uczniami Chrystusa, poprzez przemianę naszego wnętrza. W Szensztacie łaska ta wypraszana jest w połączeniu z własnymi wysiłkami w wychowaniu samego siebie i innych, w oparciu o świadomość, że nasze wysiłki są konieczne, jak również na uświadomieniu sobie, że bez pomocy Łaski, całkowite ukształtowanie nowego człowieka i nowej wspólnoty byłoby niemożliwe.

Łaska jest szczególnie istotna w związku z zawiłościami współczesnego życia, które wymaga całkowitego podporządkowania się wewnętrznej osobie, własnej wolności i siły woli oraz umiejętności potrzebnych do kształtowania trwałych  relacji, jeśli dana osoba ma być szczęśliwa. Wszystkie te rzeczy wymagają wysokiego poziomu wewnętrznego wzrostu i przemiany, jeśli chcemy pokonać zarówno pułapki współczesnych poglądów (jak kolektywizm i naturalizm), jak i upadłą naturę człowieka (nasze grzechy, wady charakteru i słabości). Współczesna psychologia przypomina nam, że wiele z tego, co robimy, pochodzi z podświadomych motywów i pragnień – co wskazuje, że również najgłębsze rejony naszej duszy muszą zostać ukształtowane i przekształcone do życia chrześcijańskiego, aby stały się skuteczne już dzisiaj.

53. Czym jest łaska owocności i gorliwości apostolskiej?

Dwie pierwsze łaski pielgrzymkowe kumulują się w trzeciej: łasce owocności apostolatu. Kiedy dusza jest całkowicie zadomowiona (wie, że jest w pełni zaakceptowana) i głęboko przemieniona (uwolniona od wielu rzeczy, które powodują strach i wahanie w głoszeniu Ewangelii) jest w stanie osiągnąć bardzo wysoki poziom owocności. Łaska ta jest często określana jako „gorliwość apostolska”, wskazując, że miłość do Maryi w Sanktuarium mocniej rozpala duszę w pragnieniu wykonania dzieła Bożego i stania się Jego Apostołem.