#72 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (134 i 135)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Miłej lektury!

Dzisiaj pytania 134 i 135  z rozdziału VI "O Szensztackiej pedagogice".

134. Jakie inne praktyki i zwyczaje posiada Szensztat, które pomagają w promowaniu duchowości i osobistego wzrostu?

W swoich sposobach działania z lifestreamem, Szensztat stopniowo rozwinął wiele praktyk i zwyczajów, które pomagają promować duchowość i rozwój osobisty. Niektóre z nich to:

• Odnowienie Przymierza Miłości 18-tego każdego miesiąca, w swoją rocznicę zawarcia Przymierza lub w czasie wyjątkowej potrzeby;
• Lokalne tradycje z wkładami do Kapitału Łask, jak na przykład posiadanie słoiczka lub koszyczka w domu, aby później ofiarować je w lokalnym Sanktuarium;
• Osobista, rodzinna, grupowa lub wspólnotowa koronacja MTA, często połączona ze specjalną intencją lub jako część wyjątkowego czasu wzrostu;
• Być zasadzonym w Ogrodzie Maryi (Mariengarten) jako sposób odkrycia głębszego sensu wspólnoty lub bycia dzieckiem o. Kentenicha (patrz pytanie 180);
• Sanktuarium domowe i osobiste, rodzinne lub grupowe tradycje, które się tam rozwinęły;
• Godzina Szensztacka (zwyczaj wielu par szensztackich, aby  zarezerwować jedną godzinę w tygodniu dla samych siebie jako pary: aby porozmawiać, pomodlić się, być ze sobą w kontakcie).

135. Jaki jest cel Szensztackiej pedagogiki?

Celem Szensztackiej pedagogiki jest kształtowanie życia w zupełnej zgodzie z planem Bożym. Ze względu na unikalność charyzmatów i misji, jaką Bóg wyznaczył Szensztatowi, Szensztat stara się również realizować trzy cele (patrz pytanie 28), w tym kształtowanie nowego człowieka i nowej wspólnoty. Nieodłącznym celem tej pedagogiki jest promowanie ogólnego (w każdym aspekcie) rozwoju jednostki i wspólnoty chrześcijańskiej. Ma ona na celu pomóc w nadaniu temu rozwojowi konkretnej formy w spójnym i praktycznym życiu chrześcijańskim. Taki styl życia może wtedy zwiększyć możliwości osób, grup i rodzin, w dotarciu otrzymanego podczas Chrztu Św. powołania do świętości, nawet świętości kanonizowanej.

W odniesieniu do społeczeństwa, pedagogika stara się pomagać w kształtowaniu kultury chrześcijańskiej i porządku społecznego (patrz pytanie 136). Ze względu na to, że kultura ma tak silny wpływ na kształtowanie i wychowanie członków oraz grup społecznych, to jest to w  interesie Kościoła, aby kształtować ją na podobieństwo Chrystusa. Ten proces wzrostu i przenikania może być w dużym stopniu wspomagany przez pięć gwiazd przewodnich (patrz pytanie 99). Patrząc z tej perspektywy, idealnie oddziałująca kultura mogłaby integrować wszystkie istotne elementy chrześcijańskiego porządku społecznego stale utrzymując otwarty i skuteczny dialog z różnymi osobami i stanowiskami w tym współczesnym społeczeństwie pluralistycznym.