127. Czym jest “ideał wspólnotowy”?
W Szensztacie
istnieje również praktyka odkrywania i życia „ideałem wspólnotowym”. Są to ideały wybrane przez grupę ludzi,
którzy są ze sobą przez jakiś czas lub całe życie, związane. Żyjąc przekonaniem,
że Bóg nie łączy ludzi w grupę przez przypadek, ale z myślą o szczególnej
misji, nawet jeśli jest to tylko na krótki czas. Najczęstszą formą ideału
wspólnotowego jest nazywanie grupy (wg grup Szensztackich), nazywanie domowych
sanktuariów (przez pary, rodziny, etc.; choć oficjalnie nie jest to ideał
wspólnotowy, nazywanie domowego sanktuarium często wiążę się ściśle z
tożsamością rodziny, w związku z tym, stało się to, de facto, ideałem
wspólnotowym), ideały kursów (przez stałe grupy strukturowe Związków i
Instytutów) i ideały gałęzi (takie jak ideał „Żywej Monstrancji” Szensztackiej
Ligii Matek). Sposoby poszukiwania ideału wspólnotowego są takie same, jak w
przypadku poszukiwania ideału osobistego (patrz pytanie 124).
128. Dlaczego Szensztat przykłada taką wagę do
samokształcenia?
Jako ruch odnowy, Szensztat zawsze podkreślał,
jak ważne jest samokształcenie w każdym procesie odnowy Kościoła i świata. Bez
osobistego wysiłku, aby odkryć siebie i kim się jest w w oczach Boga, aby
kształtować siebie i przezwyciężyć swoje słabości, grzechy i porażki, działanie
łaski napotka zbyt wiele przeszkód aby skutecznie zmienić osobę, a przez osobę
Kościół i świat. Samokształcenie jest oczywiście tylko częścią całości pakietu
odnowy, do którego zalicza się działanie innych wychowawców i działanie Boga,
Boskiego Wychowawcy. Niemniej jednak, ponieważ Bóg dał nam więcej swobody i
możliwość kształtowania naszego życia niż jakiemukolwiek pokoleniu przed nami,
to jest jasne, że musimy włożyć autentyczny wysiłek w rozwój talentów
potrzebnych do tego, aby dobrze wykorzystać otrzymane dary.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz