199. Czy Papież Jan Paweł II powiedział cokolwiek na temat
Szensztatu?
Papież Jan Paweł
II przy wielorakich okazjach mówił o Szensztacie. Najważniejszą z nich była
specjalna audiencja Rodziny Szensztackiej w Rzymie z okazji 100. urodzin
o. Kentenicha 20 września 1985 roku. Powiedział wtedy:
Pragniecie, by ta pielgrzymka do centrum katolickiego
chrześcijaństwa i do domu wspólnego Ojca stała się punktem kulminacyjnym
obchodów setnej rocznicy urodzin waszego założyciela, ojca Józefa Kentenicha
(…).
Zjechaliście się z wielu krajów, aby podziękować za dar,
którego Bóg udzielił wam w osobie ojca Kentenicha. Przez żywą pamięć o jego
osobie i jego misji chcieliście odnowić swego ducha, aby nieść dalej i głosić
jego duchowy testament; aby coraz bardziej stawać się duchową rodziną, która
żyje mocą charyzmatu, jaki leżał u podstaw jej założenia, i przez to
urzeczywistnia swoje posłannictwo w służbie Kościoła i świata (…).
Jesteście powołani do tego, by uczestniczyć w łasce, jaką
otrzymał wasz założyciel, i by ją ofiarować całemu Kościołowi. Charyzmat
założycieli okazuje się bowiem pochodzącym od Ducha Świętego doświadczeniem,
które zostało przekazane uczniom, aby według niego żyli, aby go strzegli, aby
je pogłębiali i stale rozwijali — we wspólnocie i dla dobra Kościoła, który
przecież sam żyje i wzrasta dzięki przybierającej coraz to nowe formy wierności
wobec swego boskiego Założyciela.
W ramach tego, pochodzącego od Ducha doświadczenia, z którego
powstał wasz Ruch, centralne miejsce zajmuje przymierze miłości, które
Założyciel i pierwsze pokolenie Ruchu zawarli z Matką Boża w sanktuarium w
Schonstatt; 18 października 1914 roku. Jeśli będziecie wiernie i wielkodusznie
kształtować swoje życie w oparciu o to przymierze, zrealizujecie w pełni, swe
chrześcijańskie powołanie (…).
Prawdziwa pobożność maryjna rodzi głęboką i płodną miłość do
Kościoła. Świadectwo tej prawdzie daje życie waszego Założyciela. Właśnie ta
miłość do Kościoła przyprowadziła was dzisiaj na to spotkanie z następcą
Piotra, abyście mogli odnowić przyrzeczenie, które wasz Założyciel złożył moim
poprzednikom, Piusowi XII i Pawłowi VI. W ten sposób dajecie wyraz swej
gotowości do pełnienia wymagań Ewangelii przez uświęcenie dnia powszedniego.
Zobowiązujecie się współdziałać w budowaniu nowego ładu społecznego, który
odpowiadałby Duchowi Chrystusowemu, Deklarujecie gotowość przyczyniania się,
tam, gdzie, żyjecie, do realizacji Soboru Watykańskiego II. I wreszcie
pragniecie uczynić wszystko, co możliwe, by każda ustanowiona z woli Boga
władza w Kościele była uznawana i uważana za duchowe ojcostwo.
Z radością i wdzięcznością przyjmuję odnowienie tego
przyrzeczenia i proszę was: użyjcie wszystkich swoich sił, aby te wzniosłe cele
stawały się coraz bardziej rzeczywistością! Przyłączając się do waszej
modlitwy, proszę dla was o potrzebne do tego łaski (…).
Zjednoczeni ze wszystkimi apostolskimi siłami Kościoła i
włączeni lojalnie w swoje Kościoły lokalne, dbajcie o to, abyście stali się
tymi ludźmi i wspólnotami, którzy i które reprezentują i głoszą ducha Vaticanum
II (II Soboru Watykańskiego)!
Wierność duchowi Soboru Watykańskiego II każe nam skierować
wzrok ku ogromnym zadaniom, które stawia problem ewangelizacji świata kultury.
Znajdujemy się w okresie przemian, u progu nowego etapu historii (…).
Zachęcam was więc do podwojenia wysiłków, byście wszędzie tam,
gdzie Opatrzność was postawiła, byli narzędziami Boga w ewangelizacji kultury
waszych poszczególnych narodów dzisiaj i w przyszłości. Realizacja tego zadania
wymagać będzie od was wytrwałości w codziennej walce o nowego człowieka oraz
wysiłku w stałym dążeniu do synowskiego dialogu z Bogiem, Panem historii, w
bacznym wypatrywaniu znaków czasu tak, jak o to modliliście się podczas
przygotowania do tych jubileuszowych uroczystości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz