wtorek, 17 maja 2016

#16 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (35 i 36)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.



Dziś pytanie nr 35 i 36, Rozdział II - Przesłanie i misja Szensztatu 




35. Co znaczy "zbawcza misja świata zachodniego"?
Zobacz: Lumen gentium 36; Jan Paweł II: speeches on May 17 and June 5, 1991 (Chrześcijaństwo i Europa); Veritatis Splendor, 4, 38-39

Drugim celem Szensztatu jest ratowanie zbawczej misji świata zachodniego. „Zbawcza misja” nawiązuje do misji Zachodniego Chrześcijaństwa w Boskim planie zbawienia. „Świat Zachodni” (lub „Chrześcijański Zachód”) oznacza kulturę zakorzenioną w rdzeń tradycji i mentalności Zachodniej Europy połączoną z wiarą chrześcijańską. Podczas gdy kultura ta wiąże się pierwotnie z Zachodnią Europą, Australią i Ameryką, jest silnie wpływa na wszystkie światowe kultury w sferze mody, finansów, medycyny, technologii, demokracji, etc.

W minionych stuleciach fundamenty tego potężnego motoru ewangelizacji chrześcijańskiej i wartości (takich jak godność człowieka, wolność, szacunek dla życia, itd.) silnie straciły na znaczeniu. Bóg i wiara zostały oddzielone od życia codziennego (sekularyzm), a autonomiczne przyczyn wtórnych (takich jak wolność człowieka do określenia własnego życia) zostały uznane za absolutne i wolne od prawa Bożego. To pozbawia Kościół jednego z jego najważniejszych narzędzi do transformacji świata według woli Boga, a mianowicie kultury, która ucieleśnia całą siłę i godność chrześcijańskiego orędzia. Zastanawiając się nad wyjątkowymi łaskami wypracowanych przez Błogosławioną Matkę w Szensztacie, stworzonego przez Boga w sercu Zachodniego Świata, o. Kentenich doszedł do wniosku, że wyjątkowość Szensztackiej duchowości i wpływu na życie to potężny plan na odnowienie i przywrócenie misji Chrześcijańskiej kultury Zachodu. Spoczywa to, w części, w zdolności i misji Maryi z Sanktuarium do przezwyciężenia oddzielenia wiary od życia, i do tworzenia nowej harmonii naturalnego z nadprzyrodzonym, o charakterze i łasce we współczesnym kontekście. Ponadto opiera się na zdolności Szensztatu do formowania nowej osoby w przymierzu miłości - osoba przymierza, którego autonomia nie ma charakteru bezwarunkowego i nie wiąże się z buntem przeciwko Bogu, ale poddaje się planowi Boga w sposób, który dba o wyjątkową rolę człowieka w kształtowaniu nowej kultury i szerzeniu Ewangelii. Na Zachodzie, myśl chrześcijańska rozwinęła się szczególnie organiczna wizja rzeczywistości, która można powiedzieć, podkreśla harmonię pomiędzy nadprzyrodzonym i naturalnym i pozwoliło to na integrację chrześcijańskich wartości w kulturze każdego kraju. W artykułowania tej misji o. Kentenich skontrastował trzy etapy wzrostu integracji Chrześcijaństwa z kulturą:

  •  Augustyna jako przedstawiciela integracji chrześcijańskiej teologii Boga,
  • Tomasza z Akwinu jako przedstawiciela integracji filozofii chrześcijańskiej i teologii "przyczyn wtórnych" (w jaki sposób stworzone osoby i rzeczy również uczestniczą w dziele zbawienia, patrz pytanie 188),
  • Szensztatu jako przedstawiciela "psychologii przyczyn wtórnych" (jak można dokonać najlepszego użycia osób i rzeczy dla celów zbawienia).
W żaden sposób cel ten nie wyklucza integracji innych kultur i ich bogactwa w dziele zbawienia. Szensztat również uważa, że misja jego przymierza miłości zebranie najlepszy ze wszystkich narodów i kultur również. Szensztat uznaje to za misję przymierza miłości zebrania tego, co najlepsze ze wszystkich narodów i kultur.



36. Czym jest Światowa Konfederacja Apostolatu?
Trzecim celem Szensztatu jest pomoc w formowaniu “Światowej Konfederacji Apostolatu”. Odnosi się to do konfederacji wszystkich sił apostolskich w Kościele. Koncepcja ta ma swoje początki u św. Wincentego Pallottiego, który chciał przezwyciężyć drobne rywalizacje pomiędzy wieloma zgromadzeniami i kongregacjami zastąpienia ich duchem współpracy i wzajemnego wsparcia. O. Kentenich włączył tę koncepcję w misję Szensztatu w 1916 („dopełniającego aktu założycielskiego", patrz pytanie170). Proponowana Światowa Konfederacja Apostolatu przemyślana jest jako organizacja, która przyczynia się do większej koordynacji i ducha współpracy pomiędzy różnymi inicjatywami apostolskimi w Kościele. Nie stwarza ona konkurencji dla oficjalnej koordynacji właściwej dla hierarchicznej struktury Kościoła, a raczej wspiera ją w promowaniu lifestreamu, koordynowaniu działań i forów, w których różne charyzmaty mogą nas siebie wzajemnie oddziaływać i przynieść lepsze owoce. W pewnym sensie Konfederacja posiadałaby podobne cechy do Ruchu – zamiast na literze prawa, byłaby skupiona na dobrowolnej inicjatywie i bogatym udziale umiejętności i charyzmatów.
Oczekiwane zadania takiej organizacji wiązałyby się:

  • z pomocą w przezwyciężaniu napięć i rywalizacji pomiędzy grupami apostolskimi;
  • ze stworzeniem struktury, w ramach której byłoby łatwiej mobilizować powstające inicjatywy;
  • z ułatwianiem praktycznych inicjatyw, które wdrażają w życie doktryny Kościoła;
  • ze zmaksymalizowaniem potencjału charyzmatów jednostek, społeczności, narodów i kontynentów – zwiększając zjednoczenie różnorodności w Kościele.
Poprzez celowe akcentowanie wolności, Konfederacja może również dać Kościołowi nowy sposób odpowiedzi na wyzwania związane z błyskawicznie zmieniającymi się czasami. Ostatecznie, taki styl współpracy i inspiracji może pomóc Kościołowi stać się bardziej efektywnym jako promotor prawdziwego pokoju i harmonii pomiędzy narodami, z poszanowaniem niepowtarzalności każdego człowieka i narodu w Bożym planie. O. Kentenich nie miał wątpliwości co do trudności utworzenia takiej Konfederacji, nazywając to „mamucią pracą”. Mimo to, widział Szensztat i jego konfederacyjny charakter organizacji jako model i środki do osiągnięcia Konfederacji. Uważał on Szensztackie Przymierze Miłości i Sanktuarium za kluczowe dla sukcesu powstania konfederacji, jako że charyzmaty za nim stojące nawiązują bezpośrednio do jej celów i ułatwiają dostęp do źródła życia i łask potrzebnych do sukcesu dla jej różnorodnych przedsięwzięć. W tym znaczeniu, przewidział on, że kluczowa rola przywództwa w konfederacji spadnie na Szensztat, również w odniesieniu do kształtowania jej pars motrix et centralis (część centralną, kierowniczą i inspirującą) – jej centralnej części koordynującej.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz